Figurkowy Karnawał Blogowy - Pupil

Temat aktualnej, osiemnastej już edycji FKB bardzo mnie ucieszył, ponieważ idealnie współgrał z tym co zaplanowałem dla siebie na miesiąc luty - tym planem był Frostgrave. Dziękuję zatem gospodarzom, czyli Tabletop bastards za pomysł, czyli: pupila :)

Tym razem wpis jest nieco nietypowy, ponieważ zaczyna się od krótkiego tekstu, który w zamyśle ma wprowadzić nieco napięcia przed pokazaniem samego pupila. Jeśli ktoś nie ma cierpliwości czy ochoty, to od razu zapraszam do dalszej części i oglądania fotografii.

TEN JEDEN BŁĄD

Klaus Venniger był zawodowym złodziejem.

Kiedyś.

Teraz był tylko kawałem umierającego mięsa, posieczonym i strzaskanym niczym krucha gałązka. W krótkich chwilach bolesnej przytomności na zmianę mamrotał dawno zapomniane modlitwy i przeklinał Czarodzieja oraz dzień, w którym go spotkał. Dawno temu, zanim powiesili go za kradzieże, jego ojciec powiedział mu:

„Unikaj magów, bo przystawanie z nimi przynosi pecha, i nigdy nie bierz roboty, za która ktoś chce ci zapłacić więcej niż jest warta, bo to pułapka.”

Aż do wczoraj trzymał się tych zasad i może nie przyniosło mu to bogactwa, ale przynajmniej zapewniło życie, czego nie można było powiedzieć o kilku ryzykantach, jakich swego czasu mienił swoimi towarzyszami. Wczoraj złamał obie reguły i oto leży tutaj nieruchomy i pewnie umierający, mamrocząc modlitwy oraz klątwy.

Pokusa złota była jednak zbyt silna. W ciemnym kącie obskurnej oberży, nad kielichem najdroższego tamtejszego wina, przyjął lśniące monety i zawarł kontrakt z człowiekiem, który wyglądał bardziej jak wędrowny rzemieślnik niż czarodziej. 

Mieli tylko udać się w pewne nieodległe miejsce. Nie po to by walczyć, lecz by odszukać jakieś zagubione księgi. Dużą grupą i tylko na same obrzeża tego cholernego, upadłego przed wiekami miasta. Było ich ośmiu, a wśród nich czarodziej, więc cóż mogło się stać? Tylko jeden dzień i trzos złota, jakiego nigdy wcześniej nie trzymał w dłoni, miał stać się jego własnością. Szybka, krótka i czysta robota. Bezpieczna. Akurat.

Rychło wszyscy przypomnieli sobie tą wymawianą zlęknionym szeptem nazwę.

Mroźny Grób.

To cholerne Miasto, zimne cmentarzysko, postanowiło wziąć swoją daninę.

Klaus był zawsze bystry i czujny, nie pamiętał już kiedy ostatni raz jakikolwiek człowiek zdołał go zaskoczyć. Tylko że to, co wyskoczyło spod zwałów śniegu, wielkie i ciche jak sama śmierć, nigdy nie było człowiekiem. Nim Klaus zdołał choćby mrugnąć, głowa Rainera, wysokiego i chudego jak tyczka kusznika, pękła niby rozbijane jajo. Hanes, który twierdził, że jest rycerzem, zdołał nawet unieść swoją pordzewiałą tarczę i zastawić się mieczem, nim cios muskularnej łapy po prostu zmiótł go ze śnieżki, którą kroczyli. Klaus zakręcił się na pięcie i uskoczył w bok … wprost na drugą istotę czyhającą z tej strony.

A potem była już tylko krwawa mgła i zimne objęcie miękkiego śniegu. Gdzieś z oddali niosły się krzyki, a mrok rozdarł pojedynczy błękitny rozbłysk napełniając powietrze zapachem ozonu. I cisza.

Z pobojowiska zniósł go pomocnik maga, potężny ponurak o płaskiej twarzy okolonej wąskim wianuszkiem rzadkiego zarostu. Klaus nie był w stanie unieść głowy, kiwany nierównym rytmem kroku chłopaka widział jednak swoje potrzaskane i zakrwawione ciało, rozdarte ubranie i nogi sterczące pod dziwnymi kątami. Ból był jednak nieobecny, zaledwie pulsował gdzieś w oddali. Jeśli to było umieranie, to nie wyglądało wcale tak strasznie.

            Tracił i odzyskiwał przytomność, a ból powoli obejmował go swymi bezlitosnymi szponami. Wciąż jednak żył i pocieszał się, że przecież czarodziej nie po to kazał go wynieść z pobojowiska, by teraz pozwolić mu umrzeć. Czasem widział jego skupioną, posieczoną zmarszczkami twarz, gdy pochylał się nad nim trzymając w rękach jakieś dziwne instrumenty medyczne. Potem na powrót zapadał w ciemność, tylko trochę mniej bolesną i wypełnioną krzykami - być może jego własnymi.

Gdy ocknął się po raz kolejny ból zniknął całkowicie, w głowie czuł jednak straszny zamęt, jakby setki spłoszonych myśli, których nie mógł dokładnie rozpoznać, tłoczyło się pod jego czaszką w oczekiwaniu na coś nieodgadnionego. Wstał i ze zdziwieniem spojrzał na strój w jaki odział go czarodziej. Jego stare ubranie, zapewne zniszczone i unurzane we krwi, zniknęło, w zamian miał na sobie lśniącą zbroję pokrywającą całe ciało. Kilka razy zwinął dłoń w pięść i rozprostował, rękawica sprawiała jednak, że ręka poruszała się niezgrabnie i obco. Próbował ją zdjąć, jednak nie widział żadnych sprzączek czy zatrzasków, więc w końcu zaczął ją po prostu zdzierać.

Uderzał, szarpał tak długo i zapamiętale, aż pancerna rękawica odpadła i z metalicznym brzękiem potoczyła się po posadzce. Nic nie rozumiejąc uniósł przed oczy opancerzone przedramię, z niedowierzaniem wpatrując się w ziejący pustką otwór. Tysiące skłębionych myśli, wciąż niewyraźnych i nieostrych, ale jednocześnie jakby odległych, galopowało mu w głowie:

„Nie rozumiem … gdzie jest moja ręka… przecież mogłem zaciskać te palce … cóż to za nowa diabelska sztuczka … zabije tego czarodziejskiego sukinsyna”

Klaus Venniger, złodziej od 13 lat, zawodowy oszust i okazjonalny morderca, w nagłym przebłysku zrozumienia, ostrym i obcym niczym cudza myśl wetknięta brutalnie w jego własny umysł, pojął czym się stał. Wiedział co potrafi czarodziej i widział rzeczy, od których zimno przebiegało mu po krzyżu. Przypomniał sobie małą drewnianą laleczkę, która biegała po stole, gdy obydwaj rozmawiali w oberży ustalając warunki kontraktu, a o której woła myśleć, że jest tylko zręczną prestidigitatorska sztuczką czarodzieja.

Zrozumiał i zaczął krzyczeć bezgłośnym wrzaskiem istoty, która nigdy nie wypowie nawet jednego słowa.

KONIEC

Przedstawiam niniejszym kolejny nabytek do mojej bandy Frostgrave, czyli pupila w postaci medium construct (golem) – jestem silnie zdeterminowany, aby trafił do bandy przy pierwszej nadarzającej się okazji (tzn. jak tylko uda się rzut J

Frostgrave Medium Construct

Mam nadzieje, że niegdysiejszy Klaus odnajdzie się w nowej roli.

Niestety z powodu moich kiepskich umiejętności i słabego sprzętu wiele niuansów nie jest na fotografiach widocznych, a szkoda bo uważam, ze to mój najlepszy dotychczasowy metalik. Sama miniaturka to wytwór Gamezone, który przeleżał lata na dnie szafy. Drugi model z tego blistera również pojawi się na blogu w ramach malunków do Frostgrave, choć planuję dla niego inna rolę.

A tutaj jego pan i twórca oraz zarazem dowódca bandy: Grimwald the Enchanter:

Frostgrave Enchanter

i panowie razem: